اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD):

درمان بیش فعالی با نوروفیدبک:

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یک اختلال روانی است که معمولاً در دوره کودکی شروع می‌شود و ممکن است در طول عمر ادامه یابد.

این اختلال با علایمی همچون بیش فعالی، ناتوانی در تمرکز و کنترل حرکات، و نقص توجه مشخص می‌شود.

 

برخی از علایم رایج ADHD در کودکان شامل موارد زیر می‌شود:

بیش فعالی: کودکان ممکن است بیش از حد پرانرژی و بیش فعال باشند، به طوری که نتوانند در جایی آرام بشینند یا به صورت غیرقابل کنترل بدرفتاری کنند.

 

نقص توجه: کودکان ممکن است مشکل در تمرکز داشته باشند و به سختی توجه خود را به وظایف یا فعالیت‌های مختلف حفظ کنند.

آنها ممکن است به سرعت علاقه خود را از دست بدهند و به سادگی از یک فعالیت به فعالیت دیگر منتقل شوند.

 

بی‌دقتی: کودکان ممکن است دچار بی‌دقتی در انجام وظایف مختلف شوند، از جمله کارهای مدرسه، کارهای خانگی، و یا بازی‌های گروهی.

مداخله درمانی برای ADHD معمولاً شامل یک ترکیب از رویکردهای رفتاری، آموزشی، و در مواردی دارویی می‌باشد.

برنامه درمانی معمولاً توسط تیمی از پزشکان، مشاوران، معلمان، و والدین تدارک دیده می‌شود و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

آموزش مهارت‌های رفتاری: این شامل آموزش مهارت‌های مدیریت خشونت، مدیریت زمان، و بهبود تمرکز می‌شود.

مداخلات آموزشی: مشاوره تحصیلی و تربیتی برای کمک به کودکان در مواجهه با چالش‌های مدرسه و موفقیت در آنها.

 

داروها: در برخی موارد، ممکن است پزشک داروهایی مانند متیل‌فنیدات و استیمولانت‌ها تجویز کند که به کنترل علایم ADHD کمک می‌کنند.

درک و پذیرش این اختلال، پشتیبانی از کودکان، و همکاری با تیم درمانی می‌تواند به والدین کمک کند تا بهبودی برای کودکان خود بخشیده و استراتژی‌های مناسبی برای مدیریت این اختلال را بیاموزند.

 

راه درمان بیش فعالی با نوروفیدبک:

نوروفیدبک یک روش غیردارویی است که برای مدیریت برخی اختلالات روانی مانند ADHD استفاده می‌شود.

این روش به کودکان و بزرگسالان کمک می‌کند تا کنترل بیشتری بر روی فعالیت‌های مغزی خود پیدا کنند. درمان با نوروفیدبک معمولاً شامل مراقبتی هدفمند و مداوم توسط یک متخصص است.

 

 

 

 

 

این فرایند به شرح زیر است:

۱. ارزیابی: در ابتدا، اختلال و نیازهای فرد مورد بررسی قرار می‌گیرد. ممکن است از ابزارهایی مانند EEG (الکتروانسفالوگرافی) استفاده شود تا فعالیت مغزی شخص ارزیابی شود.

۲. تعیین هدف: با توجه به ارزیابی اولیه، هدف‌های درمانی مشخص می‌شود که شامل کاهش علایم ADHD می‌شود مانند افزایش تمرکز و کاهش بی‌دقتی.

 

۳. تمرین نوروفیدبک: فرد با نگاه کردن به نمایشگر کامپیوتری یا گوش دادن به صداها، باید سعی کند تا فعالیت‌های مغزی خود را کنترل کند. این شامل تمرکز بر روی الگوهای مغزی مرتبط با تمرکز و آرامش است.

۴. بازخورد: در هنگام تمرین، فرد بازخورد دریافت می‌کند که نشان می‌دهد که چگونه فعالیت مغزی خود را کنترل کرده است. این بازخورد ممکن است به صورت تصاویر، صداها یا داده‌های دیگر ارائه شود.

۵. تنظیم و پیگیری: بر اساس پیشرفت فرد، تنظیمات نوروفیدبک تغییر می‌کنند و فرایند بهبودی پیگیری می‌شود.

 

نوروفیدبک ممکن است به عنوان یکی از عوامل درمانی تلفیقی در اختلال ADHD مورد استفاده قرار گیرد.

اما باید توجه داشت که این روش به تنهایی ممکن است کافی نباشد و بهتر است با سایر روش‌های درمانی مانند مداخلات رفتاری و داروها ترکیب شود.

همچنین، همکاری مستمر با یک تیم متخصص از جمله پزشکان، روانشناسان و مشاوران می‌تواند در بهبود نتایج کمک کند.

 

علائم بیش فعالی (ADHD):

علایم و نشانه‌های ADHD می‌تواند برای هر فرد متفاوت باشد و در هر دوره‌ای از زندگی ظاهر شود. این علایم ممکن است تغییراتی با توجه به سن، جنسیت، و شرایط فرد داشته باشند.

در ادامه برخی از علایم شایع ADHD برای هر دو دسته سهولت‌ها و نشانه‌های افزوده آورده شده است:

 

علایم نشانه های دقت و توجه:

بی‌دقتی: مشکل در تمرکز بر کارهایی که نیاز به توجه دارند، از جمله مواقعی که باید به درس بخوانند یا کارهای دیگر را انجام دهند.

ناتوانی در مدیریت وظایف: مشکل در برنامه‌ریزی و انجام کارها به ترتیب، اغلب باعث ایجاد ناتوانی در مهمانی تمام شده و پروژه‌های ناتمام می‌شود.

خرابکاری: ممکن است کودکان با ADHD مشکل در حفظ و نظم دادن اشیاء و مواد داشته باشند و معمولاً مواد خود را گم می‌کنند.

 

علایم افزوده (هایپراکتیو):

بیش فعالی: ناخواسته به سرعت حرکت می‌کنند، بدون اینکه بتوانند به دستورالعمل‌ها پایبند شوند.

بی‌دقتی: در فعالیت‌هایی که نیاز به دقت دارند، مثل بازی یا کار در مدرسه، ناتوانند تمرکز کنند.

حرف زدن بیش از حد: گفتن خیلی زیاد و گاهی بی‌موقع و بی‌دلیل.

 

علایم هیبراکتیو/ترکیبی:

نقص توجه و بی‌دقتی: علایم دقت و توجه همچنان وجود دارد، اما با علایم بیش فعالی همراه است.

بیش فعالی: علایم بیش فعالی نیز وجود دارد، اما با علایم نقص توجه همراه است.

 

این فهرستی از علایم نهایی نیست و تنها برخی از موارد شایع را بیان می‌کند.

در صورتی که فکر می‌کنید شما یا فردی در اطرافتان ممکن است دچار ADHD باشید، بهتر است با پزشک یا متخصص روانشناسی مشورت کنید.

ارزیابی توسط یک حرفه‌ای می‌تواند به تشخیص درست و آغاز درمان مناسب کمک کند. با مشاورین ما تماس بگیرید.